" کارگاه کوزه گری"

در گالری دوم موزه استاد حسین بهزاد اثری به نام کارگاه کوزه گری در ابعاد 96*8/94 سانتیمتر با تکنیک آبرنگ به روی کاغذ موجود می باشد.

این کار ازآن دسته از اثار استاد بهزاد است که با الهام از اشعار شاعران به تصویر در  آمده منجمله حکیم عمر خیام که می گوید :

هان کوزه گرا بپای اگر هوشیاری        تا چند کنی بر گل آدم خواری

انگشت فریدون و کف کیخسرو          بر چرخ نهاده ای چه می پنداری

شاعر در این شعر در واقع به انسانها و در این شعر خاص، به کوزه گران نهیب میزند که دلبسته و مغرور به دنیا نباشید چرا که این خاکی که شما بر چرخ گذاشته اید وبه آن شکل می دهید از خاک فریدون و کیخسرو که از پادشاهان شاهنامه ای بودند تشکیل شده است و از آنان با آن شکوه و عظمت چیزی به جز خاک باقی نمانده است.

در این اثر استادحسین بهزاد کارگاه سفال گری  راتصویر نموده که بنای مخروبه با سقف و دیوارهای ریخته که فقط ستونی قوی و محکم در میانه آن برافراشته است،دیده می شود .

در کارگاه،کوزه های سفالی با نقوش و طرحهای گوناگون بر روی سکوهای اطراف و روی زمین گذاشته شده است .

دو استاد کار ماهر سفالگر در وسط تصویر با لباسهای ساده دیده می شوند که یکی نشسته بر سکو و با چزخ سفالی مشغول ساخت کوزه و دیگری کوزه ای در دست دارد که مرمت دسته آن را انجام میدهد .

سمت راست تصویر کودکی را میبینیم که بیلی در دست دارد و با آب خاک را ورز می دهد که نتیجه آن گل سفالگری است و آنها توجه شان به مرد زاهدی است که در سمت چپ تصویر کشیده شده این مرد را می توان همان نهیب زننده شعر تلقی کرد با لباسی بلند به تن،

عبایی بر دوش و عمامه ای به سر نشان داده شده است که با تکیه بر دیوار مخروبه کارگاه در حال بازگو کردن این مطلبی است.

تعداد 47 قطعه کوزه در کل نقاشی کشیده شده که به صورت نامنظم و بی اعتنا پخش شده و بر روی بعضی از آنها نقوشی هندسی، اسلیمی ، انسانی کشیده شده است یکی از نکته های جالب توجه در این اثر طراحی دسته های بعضی از کوزه ها به شکل دست انسان می باشد.

در پشت و بیرون کارگاه دو درخت چنار بزرگ با شاخ وبرگ کشیده شده است و تپه ای که این کارگاه در پایین آن قرار دارد .

استاد حسین بهزاد در رنگ آمیزی این اثر از رنگهای بسیار ملایم و محو استفاده کرده که بیشتر کرم صورتی و گلبه ای میباشد که در تمامی صفحه به کار رفته است .

شعر خیام در پایین و سمت چپ با خط خوش استاد سهرابی (دوست و شاگرد استاد بهزاد)  نوشته شده و در آخر امضاء استاد با تاریخ 11/8/1341 در پایین شعر دیده می شود .

 نگارنده :اعظم دادپاس ، کارشناس موزه استاد بهزاد