ناصر اویسی متولد 1312 تهران، در سال 1335 از دانشکده حقوق دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد، سپس به ایتالیا رفت و نقاشی را در این سرزمین فرا گرفت. از این هنرمند 4 اثر در موزه هنرهای زیبا در معرض دید هنردوستان قرار گرفته است که یکی از آنها به صورت لیتوگرافی می باشد.
موتیف های استفاده شده در آثار اویسی(زن، اسب و انار) مشخصه ی بارز آثار اوست. تصویر زنان آثار اویسی یادآور نقاشیهای دوره ی صفویه و قاجاریه است با این تفاوت که فرم بصری تازه ای به آنها بخشیده است که بر بخش مهربانانه وجود زن تأکید دارد.
توجه او به داستانها و حماسه های ایرانی معطوف است که در اسلوبی واقع گرایانه مصور شده اند. او به عناصر آئینی و مذهبی مورد علاقه مردم و قصه های عامیانه، به عنوان موضوع نقاشیهایش می پردازد و از جمله نقاشانی است که حقیقت هنر ایرانی را با مهارت با واقعیت تکنیک غرب به هم می آمیزد. رد پای تصویرگری در آثار اویسی پیوند درونی او را با نگارگری ملی و سنتی ما بیشتر نمایان می سازد. به نوعی می توان اویسی را از پیشروان مکتب سقاخانه به شمار آورد.