مجسمه رقص کولو مجسمه ای برنزی است با روکش نقره به رنگ خاکستری مات که صحنه ای از رقصهای فولکوریک دو مرد و دو زن را نشان می دهد. در زیر مجسمه پلاکی فلزی نصب شده است که بر روی آن نوشته ذیل مشاهده می شود:
,Njihovim carskim veicanstvima,Sahinsahu Arijameru I Sahbanu Farah Pahlavi,Povodom 2500 Godisnjice Persijskog carstva ,Oktobar 1971
متن فوق که به زبان قدیم بوسنی و سایر کشورهای یوگسلاو است نشان می دهد که این اثر هنری به مناسبت جشن دو هزار و پانصدمین سالگرد شاهنشاهی ایران از طرف مارشال تیتو (Josip Broz Tito)، رئیس جمهور یوگوسلاوی (سابق) به پهلوی دوم در اکتبر 1971 (مهر 1350) اهدا شده است.
رقص کولو KOLO، رقص ملی مردم بوسنی هرزگوین، کرواسی،مونته نگرو، مقدونیه و صربستان است که به صورت معمول در مراسم عروسی و مناسبت های اجتماعی، فرهنگی و مذهبی اجرا می شود. رقص کولو می تواند در یک دایره بسته و یا به صورت رشته زنجیر در دو نوع زنجیره ساده و دو زنجیر موازی انجام شود. موسیقی آن غالباً تند و سریع می باشد و در آن از سازهای آکاردئون، TAMBURICA (سازی محلی در آن منطقه که ترکیبی از تمبور و گیتار است) و سازی به نام SARGIJA استفاده می شود.
لباس های مردان و زنان جهت این رقص، از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت است، اما لباس بوسنیایی ها و صرب ها تقریباً مشابه یکدیگر می باشد. پوشش آنها تا حدی در این مجسمه نمایان است. مردها کلاه، بلوز گشادی که دنباله اش در شلوار قرار می گیرد و شلواری به تن دارند که در قسمت ران ها کاملاً گشاد است و از قسمت زانو تا مچ پا تنگ می شود. زنان لباس های سفید گلدوزی شده می پوشند و پیش بندهایی از جنس مخمل که بسیار سنگین هستند و در قسمت کمر گره می خورند. هم دامن و هم پیش بند زنان با گل های رنگی روشن قلابدوزی می شوند. مردان و زنان بر روی لباس های خود جلیقه های مخملی گلدوزی شده ای ی پوشند.
جالب ترین لباس آنها در هنگام اجرای این رقص، کفش ها هستند. این کفش ها که اپنیک نامیده می شوند، از پوست خوک تهیه می شوند و برای پای هر رقصنده قالب گیری می شوند.