تابلوی سحر با رنگ آبی پر از رمز و راز خود در سال 1352 توسط استاد فرشچیان به تصویر کشیده شده است و تکنیک مورد استفاده در آن آبرنگ و گواش می باشد. به راستی به چه دلیل استاد نام این تابلو را سحر نامیدند؟! و قصه ای که در پس این تصویر زیبا و این آبی اعجاب انگیز است چیست؟! با اندکی توجه در تابلو می بینیم که تصویر یک زن با پیچشی زیبا در میانه کار قرار گرفته که سر به سمت پایین خم شده و دست به جهت مخالف و به بالا برده شده، همچنین در تصاویر ترسیم شده به تصاویری از خورشید بر می خوریم که در قسمت بالای لباس واضح و نمایان است و در چین و شکن های پایین نیز به خوبی قابل تشخیص می باشد و در همان راستا با نگاهی دقیقتر تصویر پرنده ای سفید نظر ما را به خود جلب می نماید، و بقیه نقوش خطایی، اسلیمی و شاخ و برگهایی است که تمامی سطح چین و شکنهای لباس را در بر گرفته است.
نکته دیگری که نظر ما را به خود جلب می کند تنوع و تعدد رنگهایی است که در لباس این زن به چشم می خورد، رنگهایی که شاید بیننده را به شکلی به فصلهای مختلف سال رهنما شود.
با نگاهی دقیقتر در زمینه کار چهره هایی را مشاهده می کنیم که با شمارش آنها به عدد هفت می رسیم که هر کدام از این پیکره ها در دستانشان گویی هدیه هایی را به سمت پیکره زن واقع در مرکز، پیشکش می کنند. پس شاید بتوان گفت که زیبایی صبح و سپیده دم به زنی زیبا تشبیه شده که در میانه رنگی به عمق زمان سحر و فلق قرار داده شده که با دلربایی و ناز و پیچشی زیبا چهره خود را نمایان ساخته همچنین تصویر ترسیم شده از خورشید به شکلی می تواند قرابت و نزدیکی زمان سحر با طلوع خورشید را یادآور شود که در دل سحر خورشیدی زیبا سر بر خواهد آورد.
دیگر آثار موزه ها