تابلوی نقاشی گواش و آبرنگ اثر محمد حسین پنادگو از هنرمندان نقاش معاصر ایران در موزه صنایع دستی نگهداری میشود . استاد پنادگو از هنرمندان دوره بعد از انقلاب اسلامی و از نقاشان معاصر است که بیشتر آثار او در قالب مذهبی و دینی تهیه شده است و مضامین داستانهای او را تاریخ مذهبی اسلام و روایت زندگی خاندان اهل بیت و پیامبر اکرم (ص) در بر می گیرد.در واقع این اثر به تصویر سازی روایت صحنه آخرین دیدار سقای کربلا با امام حسین (ع) پرداخته است و هنر تئاتر و نمایش خیابانی هنرمندان معاصر ایران را در نمایش با شکوه ترین حادثه حماسی و مذهبی مسلمانان شیعه روایت می کند در حالیکه حضرت ابوالفضل (ع) در حال وداع با امام حسین (ع) و دیگر اهل بیت اوست ، جمعیتی از مردم کوچه و خیابان در حال نظاره این صحنه هستند . عناصر تصویری در این تابلو به سادگی در کنار هم قرار گرفته و هاله ایی نور ؛ تقدس و پاکی را برای اعتبار بخشی معنوی فضا در بالای سر صحنه به شکل فرشتگان در آسمان نشان می دهد.
تصویر گری چهرۀ شخصیت اصلی این داستان یعنی امام حسین(ع )در وهله اول برای هر بیننده شبهه ایی به لحاظ ممنوعیت تصویر سازی صورت ائمه پیش می کشد که ناشی از عدم دقت در حضور مردم عادی در قسمت پشت صحنه می باشد به نحوی که با دید اولیه ایجاد خطا در تشخیص شخصیت های روایت برای هر بازدید کننده ایی ایجاد می کند در حالیکه این صحنه فقط روایت حادثه عاشورا و نمایشی از یک تعزیه در دوره معاصر ایران میباشد، که این نوع تصویر سازی به منزله تأکید نقاش بر موضوع محوری جریان است،که همان امام حسین(ع) و سقای کربلا است و نقاش در خلق آن موفق بنظر میرسد.
در واقع واژه تعزیه بمعنای توصیه به صبر و تسلی بازماندگان یک حادثه خونبار است و پیشینه آن در تاریخ باستان ایران به آئین میترا – سوگ سیاوش و یادگار زریران میرسد. در صدر اسلام ایرانیان بدلیل ارادت به خاندان پیامبر (ص) و اهل بیت نشانه های اعتراض و ضدیت خود را با خاندان بنی امیه به اشکال متفاوت نشان دادند و بشکل نمادین، اولین نشانه های تعزیه با پوشیدن جامه سیاه و مالیدن گل بر سر و بدن در این ایام اعتراض دینی و اعتقادی خود را نسبت به دشمنان اهل بیت نشان دادند.
سایر آثار موزه ها