نوشین تدین طهماسبی
مقدمه:
در فرهنگ‌های فارسی تعریف دقیقی از تذهیب وجود ندارد؛ تعریفی که ما را به اصل و منشأ این هنر رهنمون باشد. در برخی از کتاب‌های قدیمی و اغلب تذکره‌ها فقط نامی از نقاشان و مذهبان آمده است که این، برای دریافت معنای تذهیب کافی نیست. در لغتنامه‌ها، تذهیب را زر گرفتن و طلاکاری دانسته‌اند، اما این، هم تمام معنای تذهیب نیست. در دایرة‌المعارف‌های فارسی نیز تعریف‌هایی از تذهیب آمده است که به شیوه‌های تذهیب، در یک دوره‌ی خاص از تاریخ، تعلق دارد.
به‌هرحال تذهیب را می‌توان مجموعه‌ای از نقشه‌ای بدیع و زیبا دانست که نقاشان و مذهبان برای هرچه زیباتر کردن کتاب‌های مذهبی، علمی، فرهنگی، تاریخی، دیوان اشعار، جُـنگهای هنری و قطعه‌های زیبای خط به کار می‌برند. استادان تذهیب این مجموعه‌های زیبا را در جای‌جای کتاب‌ها به کار می‌گیرند تا صفحه‌های زرین ادبیات جاودان و متون مذهبی سرزمین خود را زیبایی دیداری ببخشند. بدین ترتیب است که کناره‌ها و اطراف صفحه‌ها، با طرح‌هایی از شاخه‌ها و بندهای اسلیمی، ساقه، گل‌ها و برگ‌های ختایی، شاخه‌های اسلیمی و گل‌های ختایی و یا بندهای اسلیمی و ختایی و ... مزین می‌شوند.....
علاقمندان برای مطالعه این پژوهش بر روی فایل زیر کلیک نمایند.