تابلوی سحر با رنگ آبی پر از رمز و راز خود در سال 1352 توسط استاد فرشچیان تصویر شده است و تکنیک مورد استفاده در آن آبرنگ و گواش می باشد و به راستی به چه دلیل استاد نام این تابلو را سحر نامیدند؟! و قصه ای که در پس این تصویر زیبا و این آبی اعچاب انگیز است چیست؟! با نگاه کمی در تابلو می بینیم که تصویر یک زن با پیچشی زیبا در میانه کار قرار گرفته که سر به سمت پایین خم شده و دست به جهت مخالف و به بالا برده شده همچنین در تصاویر ترسیم شده به تصاویری از نقش خورشید بر می خوریم که در قسمت بالای لباس واضح و نمایان است و در چین و شکن های پایین نیز به خوبی قابل تشخیص می باشد و در همان راستا با نگاهی دقیق تر تصویر پرنده ای سفید نظر ما را به خود جلب می نماید، و بقیه نقوش خطایی ، اسلیمی و شاخ و برگ هایی که تمامی سطح چین و شکن های لباس را در برگرفته است.
نکته دیگری که نظر ما را به خود جلب می کند تنوع و تعدد رنگ هایی است که در لباس این زن به چشم می خورد رنگهایی که شاید بیننده را به شکلی به فصلهای مختلف سال رهنما شود. با نگاهی دقیق تر در زمینه کار چهره هایی را مشاهده می کنیم که با شمارش آنها به عدد هفت می رسیم که هر کدام از این پیکره ها در دستانشان گویی هدیه ای را به سمت پیکره زنی که در مرکز کار ترسیم شده پیشکش می کند؛ پس شاید بتوان گفت که زیبایی صبح و سپیده دم به زنی زیبا تشبیه شده است که در میانه رنگی به عمق زمان سحر و فلق قرار داده شده که با دلربایی و ناز و پیچشی زیبا چهره خود را نمایان ساخته همچنین تصویر ترسیم شده از خورشید به شکلی می تواند قرابت و نزدیکی زمان سحر با طلوع خورشید را یادآور شود که در دل سحر خورشیدی زیبا سربرخواهد آورد.
همچنین رنگ سفید پرنده ترسیم شده نیز پاکی صبح را در نظر مجسم می کند، صبحی پاک و صادق ...
و رنگهای لباس هم شاید به گونه ای این نکته را یاد آور شود که در هر فصل سال به شکلی فریبنده و زیبا صبح و سپیده دم جلوه می نماید و وجود هفت پیکر در زمینه کار نیز می تواند نمادی از هفت روز هفته باشد که هر کدام پیشکشی برای صبح و سحر آورده اند تا او باز با آهنگی دلنشین چهره زیبای خود را بنمایاند.
و به راستی تشعیری که در زمینه لاجوردین در حاشیه اثر با دستان توانمند استاد ترسیم شده زیبائیش را دو چندان نموده است.....
پژوهشگر: معصومه مبینی سفیدکار