بوته های همیشه سبز ماهونیاها، با برگهای صیقلی و نُک تیزی شبیه برگهای درخت راج یا ختمی فرنگی، پر ساقه اند و ساقه ها نی مانند هستند. همه انواع ماهونیا، عمدتاً در زمستان و بهار، دارای گلهای زرد روشن اند و، در پاییز تا اوایل زمستان، جلوه گری خود را، با حبه های قرمز یا آبی رنگ انگور مانند کوچک خود، ادامه می دهند. میوه های گونه آبی رنگ آن بسیار معروف است، زیرا رنگ آنها نامتعارف است. بوته ها، که تا ارتفاع 1 تا 3 متر رشد می کنند، برای ایجاد حریم و حایل و زمینه بوستان مناسب هستند. ماهونیاها پردوام اند و در سن 5 سالگی یا بیشتر بالغ می شوند.گل و میوه انگوری آنها پس از 2 تا 3 سال تولید می شود.
اقلیم: این گیاهان در جاهای خنک و مرطوب بهترین رشد را دارند. در مناطق حاره یا مناطق خیلی گرم رشد نمی کند.
میزان نور و دما: سایه روشن آفتاب را ترجیح می دهد. آفتاب صبح را دوست دارد، اما از آفتاب داغ بعدظهر باید در امان باشد.
خاک: به خاک با زهکشی خوب، حاوی مواد آلی فراوان، نیاز دارد. مالچ پاشی روی خاک به خنک ماندن ریشه ها در تابستان کمک خواهد کرد.
تکثیر: از طریق بذر رسیده امکان پذیر است. قلمه های نیمه خشبی یا کاملاً خشبی آن را نیز می توان در پاییز تا اوایل زمستان استفاده کرد.
آبیاری: در طول ماه های گرم باید عمیق و منظم آبیاری شود.اگر بوته ها در جایی هستند که ریشه هایشان با ریشه های درختان بزرگ به رقابت می افتند باید دقت کرد که ریشه های این گیاه خشک نشوند.
کوددهی: اول بهار آرد استخوان و غذای کامل گیاهی به زمین بدهید. می تواند جایگزینی برای میزبانی زنگ گندم باشد، البته گونه های آکوئیفُلیوم(M.aquifolium) و بئالِی(M.bealei) تا حدی مقاوم اند. ضمناً گونه های مستعِد این بیماری نباید در مناطقی پرورش یابند که گندم کشت می شود.
فصل گل دهی: به گونه انتخابی شما بستگی دارد.گل های آنها در طول فصل زمستان یا بهار تولید می شوند.
میوه: میوه های انگور مانند ماهونیا از پس گلها ظاهر می شوند. میوه برخی گونه ها قرمز است و برخی گونه ها آبی.
به طور کلی: شاخه های لاغر را بعد از گل دهی از نزدیک زمین قطع کنید. هرَس دیگری لازم نیست، مگر برای شکل دادن به توده گیاه.