نمایشگاه مجازی
با موضوع" سفربرادران امیدوار به قاره افریقا"
فریبا کرباسچی مسئول موزه برادران امیدوار
دشواری سفر در قاره افریقا منحصر به خروج از لا به لای قوانین پیچیده ی مرزی کشورهای تازه تاسیس افریقا نبود بلکه در گوشه و کنار و جای جای این قاره هر روز مشکل تازه تری در انتظارمان بود. این کشورهای نوبنیاد و کوچک که به وضع مسخره ای تقسیم شده اند، امر مسافرت ما را در بیشتر نقاط نه تنها بسیار سخت و دشوار که گاهی هم غیرممکن می ساختند.
بسیاری از مرزهای افریقایی متروک بودند و چنان مانع ورود و خروجمان می شدند که ناگزیر می شدیم یا از مرزهای غیر مجاز بگذریم یا اینکه از برخی مرزها بگذریم که البته درباره ی این جنگ و گریزها و تلاش های حاصل از آن به تدریج سخن خواهیم آورد.
این امر مسلم این است که سیاه پوستان رنج کشیده ی افریقایی از سال ها پیش برای پاره کردن زنجیرهای اسارت و به دست آوردن آزادی به پا خواسته و نبرد بی انتهایی را با سپیدپوستان زورگو و استعمارگر در پیش گرفته اند و به دلیل جنگ های داخلی و خارجی کم تر روی آسایش را دیده اند، بدین ترتیب در چنین شرایط قومی و سیاسی که در هر گوشه خطری به کمین نشسته است، ما نیز به زحمت به سیر و سیاحت مان ادامه می دادیم و کم تر می توانستیم خودمان را از دایره ی جنگ های خونینی که در گوشه و کنار این قاره جریان داشت دور نگه داریم.
ما در زمان نبردهای پارتیزانی میهن پرستان الجزایری با اشغالگران فرانسوی، با تحمل خطرات بسیار با ماشین کوچک فرانسوی مان از صحراهای بی پایان موریتانی عبور کردیم سپس در آنگولا درگیر نبردهای خونین آزادی خواهان سیاه پوست با استعمارگران پرتقالی شدیم. که یک بار ما را به جای پرتقالی ها هدف گلوله قرار داده و پس از دستگیری مدتی را در اسارت آنان و پس دادن بازجویی های خسته کننده گذراندیم. در کشورهای افریقای جنوبی، دولت سفیدپوست قوانین تبعیض نژادی را به طرز تاسف باری بر افراد سیاه پوست افریقایی و آسیایی حاکم کرده بود. سفیدپوستان از افراد آسیایی دوری می کنند و آنان را مطرود جامعه خود می خوانند و به محض این که از هویت نژادی و آسیایی بودن ما باخبر می شدند، فورا ارتباط خود را با ما قطع می کردند، و زمانی که نزد سیاه پوستان می رفتیم، به جرم آن که سفیدپوست هستیم ما را از خود می راندند، بدین ترتیب وضع و حال ما دراین سیر و سیاحت کاملا روشن است و به خوبی می توانید آن را دریابید.
و مضحک این جاست که در نبرد بین دو حزب پرقدرت در جزیره ی زنگبار سیاه پوستان به جرم عرب بودن به ما چنان حمله آوردند که هیچ نمانده بود زخمی یا کشته شویم و اگر پلیس انگلیس به دادمان نرسیده بود تکلیفمان روشن بود.
به هرحال در گذر از شهرهای مختلف افریقا و دیدار از قبایل گونه گون این سرزمین که بیشتر در حال جنگ و خونریزی بودند به این برآیند رسیدیم که هم زیستی مسالمت آمیز مردم قاره ی سیاه بدون پایه گذاری مسایل فرهنگی ، سیاسی _ اقتصادی ، البته بدون دخالت و اعمال نفوذ کشورهای دیگرغیر ممکن است و این قاره و مردم ساده و مهربانش هرگز روی آرامش، صلح و ثبات را نخواهند دید.