معرفی اثر:
سینی نقره با تزءینات مینا کاری شده
جنس:نقره
اهدایی از مازندران (آبان ماه 1346)
به مناسبت جشن تاجگذاری پهلوی اول
پژوهشگر: سپیده واحدی
مینا کاری هنر درخشان آتش و خاک ، با رنگهای پخته و درخشان که سابقه اش به 1500 سال پیش از میلاد میرسد.این هنر از جمله هنرهای دستی ایرانیان در گذشته های دور میباشد ،که نوعی تزئین و کنده کاری روی فلزاتی چون ( مس، نقره،طلا، آهن ) است که این زیر ساخت فلزی در مرحله آماده سازی سه بار به وسیله لعاب کائولین پوشیده شده و در کوره پخته می شود تا لعاب کاملا سفید و یکنواختی به دست آید، سپس بر روی این زمینه بوم شده شروع به نقاشی با رنگهای قلمکار، گیاهی یا معدنی می کنند.
آقای علینقی وزیری در کتاب تاریخ عمومی هنرهای مصور چنین مینویسد که، قدیمیترین نمونه های مینا کاری موجود موید این ادعاست که این هنر برای اولین بار در ایران پیدا شده و به سایر کشورها (اروپای غربی ) راه یافته است.
که در دوران مغول سبک جدیدی در فلزسازی و مینا کاری ایران بوجود آمد.اشکال و تصاویری که قیافه و لباس اعضای دربار ایران را داشتند، جای اشکال و تصاویر عربی دوره قبل را گرفتند ، همچنین این هنر بویژه در عصر تیموری به منتهی درجه شرقی خود رسید واما در زمان صفویه زمینه هنر مینا کاری و فلز کاری تغییر یافت ظروف نقره در این دوره به نقوش میناتور، از قبیل مجالس بزم در دربار و یا مجالس شکار، یا اسب سواری مزین گشت و هنر مینا سازی از نقشهای اسلیمی و گل تغذیه کرد.
در دوره معاصر نیز بعد از دوره قاجار برای مدتی این هنربا کم فروغی همراه بود.که با تلاش استادانی چون شکرالله صنیع زاده و علیرضا پروازی روحی تازه یافت. همچنین آثارباستانی بدست آمده مبین این نکته است که هنر مینا کاری در اروپای شرقی پیشینه طولانی تری دارد ( نمونه هایی ازهنردرخشان مینا کاری را می توان در موزه ی ظروف سلطنتی مشاهده کرد)