به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد؛ موزه خط و کتابت میرعماد عصر روز 7 آبانماه 1403، میزبان هنردوستان هنر خوشنویسی به مناسبت گشایش نمایشگاه خوشنویسی با نگاهی به سیاه مشق‌های تقی دانش، به نام «مستشار اعظم» با حضور دکتر سید محسن میر(مدیریت مجموعه)، دکتر میرجلال‌الدین کزازی و استاد علی مرزی با نوازندگی استاد یعقوبی انوش، به میزبانی الهام نصرت نظامی(مسئول موزه میرعماد) بود.
سخنران نخست این مراسم، دکتر میرجلال‌الدین کزازی ضمن تبریک به مناسبت روز بزرگداشت کوروش افزود:
ما نمونه های خوشنویسی را از زمان هخامنشیان به یادگار داریم، یک نمونه درخشان، شگفت‌آور از خوشنویسی باستانی ایرانی سنگ نبشته داریوش بزرگ بر سینه سخت و ستبر بیستون است. اگر باریک در این سنگ نبشته بنگرید، هنر خوشنویسی را به شیوه‌ای شگرف در آن می‌یابیم، میخ ها همه در اندازه‌های یکسان، در کنار هم یا برهم نگاشته شده‌اند. بیهوده نیست که خوشنویسی همواره هنری بوده‌است که ایرانیان بدان در جهان نامور بوده‌اند.
سخنران دوم مراسم استاد مرزی پس از خوش‌آمدگویی گفت:
پیش از سخن گفتن از آثار مستشار اعظم، باید از تاریخ خوشنویسی بگویم، خلاصه داشتان اینگونه است که هنر خط محصول قرن‌ها تلاش ایرانیان است. در قرون نهم و دهم، هنرمندان ایرانی قلم نستعلیق را ایجاد کردند، به قدری خط نستعلیق زیبا بود که به سرعت فراگیر شد. در روزگار سلطان حسین بایقرا، آخرین پادشاه دوره تیموری، هنرمندان و خوشنویسان متعددی باعث گسترش این هنر شدند. سلطان علی مشهدی (925) و میرعلی هروی (951) سرآمدان تربیت شاگرد برای ترویج و گسترش خط نستعلیق بودند. اما از شروع جنگ‌ها تا دوران شاه طهماسب این هنر مسکوت ماند.
تقی دانش دولتمرد و ادیب معاصر ایرانی ملقب به ضیاء لشکر و مستشار اعظم متخلص به دانش و معروف به حکیم سوری، در سال 1240 شمسی در تفرش به دنیا آمد و در تهران پرورش یافت پدرش میرزا حسین خان تفرشی وزیر ناصرالدین شاه حاکم تهران و رئیس قورخانه بود.
وی از جوانی به نگارش و ادب بسیار علاقه مند بود و با بسیاری از افاضل عصر حشر و نشر داشت ادبیات و الهیات را نزدموزه خط و میرزا ابوالحسن جلوه و ملاعبدالصمد یزدی و خوش نویسی را نزد میرزا علی محمد صفا آموخت دانش دبیر و نویسنده ای توانا بود خط نستعلیق را بسیار نیکو می توشت. وی از کودکی خطی خوش داشت و در نه سالگی توانست دیوان حافظ را به خط خود بنویسد. وی در تاریخ و جغرافیا و زبان و ادبیات عربی نیز تبحر داشت و عضو پیوسته فرهنگستان اول ایران از آغاز تأسیس آن (1314ش) بود.
وی مدتی نایب الحکومه رشت بود و پس از سقوط محمد علی شاه در - 1327 به شیراز رفت و ریاست عدلیه فارس را بر عهده گرفت.
سپس رئیس دفتر ایالتی شیراز سه سال ریاست بلدیه و یک سال نیز ریاست اداره اوقاف فارس را بر عهده داشت و پس از 20 سال خدمت در شهر شیراز که با برگزاری و اداره جلسات ادبی آن دیار ادب پرور آمیخته بود به تهران بازگشت وی در نویسندگی به شیوۀ منشیان و مترسلان نیمه دوم عهد قاجاری مینوشت دانش در قالبهایی چون قصیده غزل مثنوی و قطعه اشعاری با موضوعات ،تاریخی عرفانی و فلسفی، سیاست و میهن دوستی و طنز و مدیحه میسرود. در قصیده سرایی پیرو قدما، به ویژه انوری، ظهیر فاریابی و خاقانی بود. در شعر دانش و گاه ضیائ تخلص میکرد.
کلیات حکیم سوری چاپ هند و چاپ تهران در وصف خوردنیها و آشامیدنیها از مشهورترین اثر ،دانش برای او شهرت فراوانی به همراه آورد به گونه ای که از آن پس وی به حکیم سوری مشهور شد. اثر ارزنده دیگرش دیوان اکسیر اعظم است که در سال 1398 توسط پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و با کوشش نوه دختری ایشان نوش آفرین میرمطهری به چاپ رسید .
از دیگر آثار او نوشین روان بحر محیط مثنوی جنت عدن و فردوس برین به سبک بوستان و گلستان سعدی مجمع امثال شامل امثال فارسی بیان حقیقت که زندگینامه خود نوشت اوست؛ علم بدیع فارسی؛ لئالی شاهوار و ن و القلم در شرح احوال خطاطان و تذکره آش کشکیان است.
وی در قصیده سرایی پیرو قدما به ویژه انوری ظهیر فاریابی و خاقانی بود. در شعر دانش و گاه ضیاء تخلص میکرد. او مجموعه نفیسی از آثار خطاطان ،ایران و نیز عکس شخصیتهای مشهور ایران و جهان گرد آورده بود و به موسیقی و نقاشی نیز علاقه فراوان داشت. تقی دانش در 25 اسفند 1326 در تهران درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.
این مراسم با نوازندگی استاد یعقوب انوش، و افتتاح نمایشگاه به پایان رسید و از تاریخ 7 آبانماه 1403 به مدت 3 هفته در محل موزه خط و کتابت میرعماد، میزبان هنرمندان و هنردوستان حوزه خوشنویسی خواهد بود.