آبرنگ و گواش
سال: 1348 شمسی و 1969 میلادی
ابعاد:54*79
دور باده کنایه از فراموشی مرگ و دچار روزمرگی شدن است. انسانهای مغشوش و آشفته در وضعیت های متفاوت در میانه کار، اسباب دنیوی چون خمره و کتاب و اسباب موسیقی در گوشه کار و هاله ای محراب گونه در بالای کار ماهیت این اثر را مشخص کرده است.
در زیر محراب تصویر مبهم مردی است که با دستش باده ای را به فردی می نوشاند و از گوشه محراب دستی دیگر هویدا است که تیغه ای به شکل داس در دست دارد و تیزی این تیغ بر گردن آن فرد است. باده ای که از یک سو بخشنده زندگی و از دستی دیگر مرگ و پایان را به فرد می بخشد.
تدوینگر: مهناز اسداله