معرفی تابلوی پل خواجو

جنس اثر: رنگ روغن روی کتان، قاب چوبی

ابعاد اثر: 100×140 سانتیمتر

گردآورنده: حامد خراسانی

پل خواجو از جمله زیباترین پل های تاریخی جهان به شمار می‌رود این پل بر روی رودخانه زاینده‌رود در شرق سی وسه پل قرار دارد.

این بنا در تاریخ یانزدهم دی ماه 1310 (ششم ژانویه 1922) با شماره 111/889 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

پل خواجو در عصر شاه عباس دوم صفوی در محور شرقی شهر اصفهان (1060 ه.ق) بنا شده است.

این پل به پل بابارکن الدین، پل حسن بیک، پل حسن آباد، پل شیراز، پل گبرها و پل شاهی نیز نامیده شده است.

شاردن در سفرنامه خود (جلد 8- صفحه 92) می‌نویسد: مناسبت اسم بابا رکن الدین بواسطه وجود قبرستان بزرگ معروفی است (تحت فولاد) که بابا رکن الدین نام درویشی که مشهور بکرامت است در آن مدفون و دارای مقبره زیبای مرمری می‌باشد.

این پل دارای 133 متر طول و 12 متر عرض بوده و دارای 21 دهانه است. در بخش میانی این پل و در دو طرف ، عمارتی هشت ضلعی بنا شده است که بیگلر بیگی ( عمارت بزرگان، خان خانان ) یا شاه نشین خوانده می شود و از معماری ارزشمند و تزئینات زیبایی برخوردار بوده و نقوش و طرح های طلاکاری شده بر زیبایی آن افزوده است.

شاه عباس دوم برخی اوقات به همراه اهل حرم و یا صاحب منصبان و میهمانان داخلی و خارجی در این عمارت مستقر می گردید و اجرای مراسم های مختلف نظیر نوروز و جشن آب پاشان را به تماشا می نشست.

این پل دارای مهتابی های زیبایی نیز در دوطرف می باشد. شایان ذکر است این پل به گونه ای طراحی شده که از آن به عنوان سد و آب بند نیز برای اهداف و مصارف گوناگون استفاده می شده است.(میراث فرهنگی اصفهان)