تاریخ خبر:سه شنبه 15 بهمن 1398 - 11:36
کد خبر:7105
مجسمه ی ویشنو

نام شی: مجسمه ی ویشنو

محل نمایش:گالری اول ، موزه برادران امیدوار

پژوهشگر: ملیکا فتح الهی

عکس: جواد نجفعلی زاده

 

معرفی شی

ویشنو یکی از خدایان بزرگ در آیین هندو است . در برخی مکاتب ، ویشنو را به جای برهما، تجلی برهمن در مقام خالقیت می دانند. حتی او را علت مادی عالم نیز به شمار می آورند. در پورانه های متقدم نیز، ویشنو را خدای یگانه و خالق و حافظ جهان می شمرند. ویشنو از خدایان اصلی ریگ ودا است که او را خدای نگه دارنده و نیروی اتصال اجزای عالم می دانند. او خدایی مهربان و محافظ کائنات است و تداوم هستی را تضمین می کند. در آیین متأخر هندو، همواره او را اصل نگه دارنده می دانند. در ریگ ودا، سرودهای متعددی در وصف ویشنو و ذکر عظمت او وجود دارد؛ از جمله می گوید که ویشنو از همان مکانی که خدایان خیر و صلاح آدمیان را رقم زدند. ویشنو به اشکال زیر فرود می‌آید:

 

1-    انسان نخستین ۲- قهرمان افسانه‌ای راما که نماد مردانگی ویستا است ۳- کریشنا (جوان چوپان خوش آواز) ۴- لاک پشت ۵- ماهی ۶- شیر ۷- خرس ۸- انسان و...

 

ویشنو محافظ دنیا، یکی از ثروتمند ترین خدایان هندو است. ویشنو به خاطر تجربیاتش به عنوان آواتار معروف بود. او به عنوان محافظ دنیا، باید جهانیان را در برابر قدرت های شیطانی محافظت می کرد و صلح و نظم به وجود می آورد.

 

دومین ایزد از ایزدان بزرگ هندو که با برهما و شیوا، تثلیث آیین هندویی «تریمورتی» را تشکیل می دهند. این ایزد توانایی آن را دارد که در دوره های مختلف به صورت های متفاوتی تجلی یابد. یکی از این تجلیات، ظاهر شدن به هیأت رودری یا شخصیت ویرانگر شیوا است که تصمیم می گیرد جهان را به آتش کشد. این آتش سوزی با یک سیل و دورانی از سکون و باززایی دنبال می شود. بدین شرح که در پایان یکی از دوره های برهمایی، قحط سالی هولناکی پدید می آید و همه ی موجودات جان می سپارند. ویشنو در هیأت رودری ویرانگر هبوط می کند. سپس وارد هفت پرتو خورشید شده و همه ی آبهای زمین را چنان می خورد که زمین خشک می شود. هفت پرتو خورشید بر اثر رطوبت به هفت خورشید تبدیل می شوند که نورشان هر سه جهان را می سوزاند. در نتیجه ی آن، زمین به پوست یک لاک پشت شباهت پیدا می کند. ویشنو پس از سوزاندن جهان در هیأت رودری، از بازدم خود ابرهایی بیرون می دهد که می غرند و آذرخش پرتاب می کنند. این ابرها به مدت یکصد سال با فرو ریختن رودها، آتش هولناک را خاموش می کنند به طوری که کل جهان را آب فرا می گیرد. جهان در تاریکی فرو می رود و هیچ موجود جاندار و بی جانی وجود ندارد. پس از این واقعه، ویشنو دیگر بار در هیأت برهما بیدار شده و کاینات را از نو خلق می کند.

 

پیوستگی وجود ویشنو با نور و روشنایی، حضور هستی بخش او را همواره در کاینات ایجاب می کند. چنانکه با به اوج رسیدن خشم شیوا و فرو رفتن جهان در قعر نابودی در انتهای هر دوره از ادوار بی شمار هستی، ششا مار کیهانی، هستی را خواهد بلعید و ویشنو نیز بر چنبره ی او خواهد خفت و جهان را از حضور نورانی خود محروم خواهد ساخت. وی تا آغاز دوره ای دیگر همچنان در خواب خواهد بود. در دوران خواب ویشنو، ظلمت بیکران در عالم فراگیر خواهد شد. این جوهره در ذات خود به سر خواهد برد تا ویشنو دوباره برخیزد و جهان را یکبار دیگر در مایا تخیل کند. حلقه های این مار غول آسا که آن را «پایان ناپذیر» نیز گفته اند، همانا ادوار پی در پی آفرینش و انحلال عالم است. کلمه «ششا» به معنی «آثار» و «بقایا» است که مقصود از آن بقایای آفرینش های پیشین نیز است . حضور نورانی ویشنو محدود به عالم نمی شود، بلکه اعماق فکر و اندیشه ی آدمیان را نیز درمی نوردد.