درگالری پنجم موزه استاد بهزاد تابلویی مفهومی و تامل برانگیز به نام "سعدی "با تکنیک قلم گیری با گواش روی مقوا و ابعاد 45 × 65 سانتیمتر در معرض دید بازدیدکنندگان قرارگرفته است.  

  زمینه این تابلو در نهایت سادگی و با رنگ سیاه دیده می شود که نشان دهنده قدرت ، بزرگی و عمق جهان هستی است، ضمن آنکه مرموز و با ناشناخته ها همراه است .

 می توان گمان برد ،هدف استاد حسین بهزاد از اینکار ،چنین بوده که سعدی را محدود به طبیعت و اجسام فیزیکی و دنیوی و زمینی نمی دانست و به همین دلیل با عدم استفاده از هرگونه نقشی در پس زمینه به بیننده اجازه می دهد تا بی نهایت هستی را سیر کرده و به این وسیله بزرگی روح وی را درک نماید.           

سعدی شیرازی (606-690هجری قمری) شاعر و  عارف و فیلسوف نامدار ایرانیست  که  نام کامل اومحمد مشرف الدین مصلح بن عبداله بن مشرف و تخلص او سعدی می باشد.

اهل ادب به او لقب استاد سخن، پادشاه سخن، شیخ اجل و حتی به طور مطلق استاد داده اند.

وی طی دوران زندگی به عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد، سپس به زادگاه خود شیراز برگشت و تا پایان عمر در آنجا اقامت گزید.

استاد حسین بهزاد در دست چپ سعدی کتابی با خطوط سفید و طلایی تصویر کرده که همانا به ارمغان آوردن دانش و علم و فرهیختگی است و دست راست او به سمت زمین می باشد .

نگاه وی به سمت بالا و دوردستان بوده و در حال ایراد خطابه ای می باشد.

لباس وی سه تکه بوده که شامل:

1-   عبایی زیبا دارای لبه دوزی هایی با نقوش ختایی و اسلیمی که تا سر شانه های وی  به چشم می خورند و نواری طلایی که انتهای طرحها را مزین کرده است.

2-   قبایی با حاشیه هایی از نقوش اسلیمی و ختایی .

3-   لباس جلو بسته سفید رنگی دیده می شود.

همچنین عمامه ای که با خطوط سفید ساده ترسیم شده،  مشاهده می گردد.

پایین اثر در پس زمینه و سمت راست ، 8 انسان در حالات مختلف سردرگمی و پریشانی تصویر شده است.

از سمت چپ به راست تابلو صخره هایی به چشم میخورند که بر گرفته از این تکنیک استاد بهزاد در تجسم سنگ و خاک است که آنها را باچهره های انسانی و حیوانی ترسیم می کند و این نوع به تصویر کشیدن سنگ وخاک ،نگاه یکی بودن تمام عناصر موجود در عالم هستی را به نمایش می گذارد.

امضای استاد بهزاد با تاریخ 21/3/1343 در انتهای سمت چپ تابلو، توسط هنرمند قید گردیده است.

نگارنده: میترا توتونچی کارشناس موزه بهزاد