درگالری دوم موزه استاد حسین بهزاد تابلویی به نام "افسوس که نامه جوانی طی شد" با تکنیک گواش روی مقوا در ابعاد 5/67× 46 وجود دارد.

 در پایین و سمت چپ تابلو شعری از خیام نمایان است که می گوید:

            افسوس که نامه جوانی طی شد             وین تازه بهار زندگانی دی شد

           آن مرغ طرب که نام او بود شباب           فریاد ندانم که کی آمد کی شد                           

مضمون این شعر حکایت ازگذشت زمان و طی شدن جوانی دارد، بدین لحاظ هنرمند نگارگر در رابطه با مضمون شعر، رنگ صورتی کدر، با درجه بندی های مختلف را برای کلیت کار در نظر گرفته و مرد میانسالی را از میانه تصویر به پایین در حالیکه نشسته و دست چپ بر زانو ودست راستش کتابی را گرفته، متفکر بر زمین چشم دوخته، تصویر نموده است.

پیرمرد، قبایی نخودی رنگ با لبه های کار شده از طرحهای خشتی و نقوش هندسی و نیز عبایی به رنگ قرمز با گلهای اسلیمی بر تن دارد. در وسط گلها رنگ طلایی با قلم طوری ترسیم شده که این گلها بصورت برجسته نمایان است.

 همچنین پیرمرد دستمالی نخودی رنگ بر سر دارد که دارای خطوط رنگی سبز و قرمز بوده و در میانه دستمال، کلاهی برنگ نارنجی و قرمز با نقوش اسلیمی طراحی شده است.

درخت چنار خمیده ای که از سمت راست تصویر به میانه صفحه  با برگهای الوان پاییزی به رنگهای  سبز، زرد ، نارنجی، قهوه ای که در حال ریزش برگ است دیده می شود.

دو پرنده با رنگ های زیبا در تصویر دیده می شوند یکی بر روی شاخه نشسته و پرنده دیگر در حال دور شدن از درخت است. در پیش زمینه تابلو، سنگهایی با صورت انسانی و حیوانی به تعداد شش عدد تصویر شده که این خود یکی از ابتکارات استاد بهزاد در نگارگری معاصر ایران است و می تواند برگرفته از این تفکر عارفانه باشد که تمام عناصر موجود در هستی یکی هستند و جدایی بین آنان نیست.

در این اثر استاد بهزاد تمام اشکال تصویری ، اعم از پیرمرد ،کتاب ،درخت، پرنده ، کوهها و حتی رنگ بندی اثر را در حالتی ناپایدار به تصویر درآورده که این نشانه ها خود اشاره ای به طی شدن عمر وگذر زمان دارد.

استاد فضایی را خلق کرده است که بیننده هنگام مواجهه با آن غرق در اندیشه و تفکر و تمرکز می گردد. هنرمند این روند طبیعی را ماهرانه و زیبا به قضاوت بیننده گذاشته است.

در قسمت پایین و چپ تصویر دو بیت مذکور از شعر خیام با خط خوش استاد مصطفی سهرابی (شاگرد ودوست استاد حسین بهزاد) به تحریر درآمده است و در بالای ابیات امضای استاد حسین بهزاد به تاریخ 12/10/1338به چشم می خورد.

نگارنده : میترا توتونچی