در گالری دوم موزه استاد حسین بهزاد اثری به نامه ساقی نامه حافظ در ابعاد 7/39×7/29 سانتیمتر است .

این تابلو یکی از کارهای استاد بهزاد است که به روش قلم گیری گواش بر روی کاغذ سیاه می باشد که از ابداع حسین بهزاد در نگارگری است و این اثر برگرفته از دو  بیت ازساقی نامه حافظ است .

بیا ساقی آن می که حور بهشت          عبیر ملایک در آن می سرشت

               بده تا بخوری در آتش کنم               مشام خرد تا ابد خوش کنم

حافظ ساقی نامه را در خدمت عرفان قرار داد و این اشعار ظرفی شد برای مفاهیم بلند عرفانی و حقایق عظیم هستی. ساقی یکی از محبوبترین چهره های شعر حافظ است و در واقع آنرا می توان عامل ارتباط با منشاء هستی می داند. از این شعر این معنا بدست می آید: ساقی از آن شرابی به من بده که بوی خوش  بهشت از آن متصاعد می شود تا من باریختن آن در آتش عطر برخاسته از آن  جان و خرد خود را سر خوش  هوشیار کنم.

استاد با طراحی وادغام انسانها و فرشته های در کنار هم وگاها در هم تنیده، فضایی خاص را ایجاد نموده که حالت رویایی و تجسم شعرگونه شعر حافظ را القا می کند.

در این اثر استاد حسین بهزاد جمعی از حوریان وانسانهای بهشتی به  تعداد 50 نفر را به تصویر در آمده است که هرکدام ازاین حوریان درحالات متفاوتی ترسیم شده است. استاد حسین بهزاد یک ساقی ویکی از ملایک راتقریبا در وسط تصویر ترسیم نموده است.

در نیمه بالای اثر جمعی از حوریان راکه برخی مشغول نواختن چنگ و داریه می باشند و بعضی نیز ساقیانی هستند که در حال پر کردن جام از می وشراب هستند واز انجا که در ساقی نامه، حافظ اشاره به بهشت دارد ،استاد بهزاد بهشت برین رابدین سان متصور کرده است.

 وی حوریان را با پوشش نازک حریر مانند و بالها و تاج و سربندی ازگل با رنگ طلایی نقاشی نموده و پوشش عارفان ، پیراهنی ساده است.

یکی از نکات قابل توجه در این اثر ترکیب اجزاء مختلف  تصویری است با اینکه تجمع اشکال نیمه بالای چپ تصویر زیاد است ولی استاد بهزاد بامهارت زیاد به وسیله خلوت تر کشیدن پایین سمت راست تصویر چشم بیننده را وادار به چرخش در تصویر کرده وتعادل بین سنگینی وسبکی ایجاد نموده است.

در این اثر امضاء استاد حسین بهزاد در قسمت انتهایی چپ تصویر به تاریخ 19/1/21 دیده می شود.

نگارنده :زینب گودرزی، کارشناس موزه استاد بهزاد