تاریخ خبر:دوشنبه 24 ارديبهشت 1397 - 12:55
کد خبر:6215
همزمان با بزرگداشت فردوسی، هفته میراث فرهنگی و روز جهانی موزه:
نخستین رونمایی از نسخه خطی شاهنامه فردوسی کتابخانه سعدآباد

همزمان با بزرگداشت فردوسی شاعر پرآوازه ایران زمین، هفته میراث فرهنگی و روز جهانی موزه ها، از نسخه خطی شاهنامه فردوسی موجود در کتابخانه مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد، به صورت مجازی رونمایی میشود.

همزمان با بزرگداشت فردوسی شاعر پرآوازه ایران زمین، هفته میراث فرهنگی و روز جهانی موزه ها، از نسخه خطی شاهنامه فردوسی موجود در کتابخانه مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد، به صورت مجازی رونمایی میشود.

به گزارش روابط عمومی مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد به نقل از کتابخانه این مجموعه؛ نسخه خطی شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی که در کتابخانه سعدآباد نگهداری میشود، به خط نستعلیق بوده و مربوط به اواخر دوره تیموری و اوایل دوره صفویه است.

این شاهنامه دارای 42 نگاره است که به مرور زمان دچار آسیب های جدی شده، صحافی آن کاملا ً از بین رفته و تمام  صفحات آن از هم جدا و به صورت تک برگ می باشد و تنها یک لت جلد چرمی با تکنیک ضربی دارد.

به دلیل نقص در انجامه، هیچگونه مشخصاتی از خطاط و خوشنویس و همچنین نگارگر آن در دست نیست و فقط برخی از نگاره های آن در یک پایان نامه کارشناسی ارشد بصورت تطبیقی بررسی شده و دوره زمانی آن مشخص شده است.

شایان ذکر است مقدمات مرمت و صحافی این اثر ارزشمند در دست اقدام است.

پزوهشگران و علاقمندان میتوانند جهت مشاهده اثر ادبی-تاریخی مذکور بر روی عبارت زیر کلیک نمایند.

نسخه خطی شاهنامه فردوسی کتابخانه سعدآباد

 

ابوالقاسم فردوسی طوسی ( ۳۲۹ هجری قمری – ۴۱۶ هجری قمری، در طوس خراسان )، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سراینده شاهنامه، حماسه ملی ایران، است. برخی فردوسی را بزرگ‌ترین سراینده پارسی‌گو دانسته‌اند که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند.

شاهنامه پرآوازه‌ترین سروده فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. فردوسی شاهنامه را در ۳۸۴ ه‍. ق، به‌ پایان برد و در ۲۵ اسفند ۴۰۰ ه‍.ق برابر با ۸ مارس ۱۰۱۰ م، در هفتاد و یک سالگی، تحریر دوم را به انجام رساند.

فردوسی دهقان و دهقان‌زاده بود. او آغاز زندگی را در روزگار سامانیان و هم‌زمان با جنبش استقلال‌خواهی و هویت‌طلبی در میان ایرانیان سپری کرد.شاهان سامانی با پشتیبانی از زبان فارسی، عصری درخشان را برای پرورش زبان و اندیشه ایرانی آماده ساختند و فردوسی در هنر سخنوری آشکارا وامدار گذشتگان خویش و همه آنانی است که در سده‌های سوم و چهارم هجری، زبان فارسی را به اوج رساندند و او با بهره‌گیری از آن سرمایه، توانست مطالب خود را چنین درخشان بپردازد.