روابط هنری بین ایران و هند به دوره صفویه ایران و بابری هند میرسد و از آنجا که شاهان این دوران به نقاشی و کتاب آرایی علاقه مند بودند پس در بخشی از تاریخ هنر نقاشی آن دو تشابهات فراوانی به لحاظ نوع و شیوه نگارگری و خوشنویسی وجود دارد البته کتاب آرایی در ایران قبل از دوره تیموری هم وجود داشته و هندی ها هم به نقاشی توجه داشتند و کتاب آرایی هندی هم ریشه تاریخی دارد اما چون هندیان تا قرن 15 م به کاغذ دسترسی نداشتند بیشتر آثارشان روی سقف ها – دیوار ها ی قصرها و معابد و یا روی چوب و پارچه بود چون بحث ما بیشتر بر موضوع نقاشی است باید از اینجا آغاز کنیم که بابر سرسلسله شاهان تیموری هند به هنر علاقه زیادی داشت و در رواج ان کوشید اما پایه گذار اصلی نقاشی ایرانی و هندی همایون شاه بود که پس از عزیمت این هنر را با خود به هند اورد همایون دومین شاه بابری بود که در دوره شاه طهماسب اول به دربار ایران پناه آورد و پس از بازگشت تعدادی از نسخ خطی و نقاشی های ایرانی را با خود به هند برد او پایه گذار نقاشی و مکتب بابری هند است و همسر ایرانی او حمیده بانو و فارسی زبان بود و یکی از دلایل اصلی رواج تکلم فارسی این عامل است همچنین خواهرش گلبدن بانو نخستین کتاب تاریخ بابری هند را با نثر جالب به نام همایون را نوشت و از دوران او هم بناهای زیادی با شیوه معماری ایرانی در هند ساخته شد مانند مقبره همایون در دهلی که اگر چه نفوذ معماری محلی در آن دیده میشود اما اساس آن کاملا ایرانی است .

 ادامه در فایل زیر: