تولید آثار هنری در هند قدمتی طولانی دارد  زیرا هندوها در ساخت و پرداخت اشیای هنری بویژه کار حجاری و منبت کاری روی چوب و سنگ  تبحر خاصی داشته و در بیشتر مناطق جغرافیای هندوستان هنرمندان با استفاده از ابزار وآلات فنی خود  آثار و اشیای هنری بی نظیر را خلق کرده اند که در حال حاظر زینت بخش موزه های  جهان می باشد وجود این سرزمین در منطقه آسیا بدلیل محل عبور قبایل و ملتهای متفاوت با فرهنگها و اعتقادات  خاص   از این سرزمین سبب گردید تا به نوعی تاثیرات و تبادل فرهنگی ویژه ایی در تمام حوزه های هنری – علمی و ادبی این منطقه مشاهده شود  که در این میان کشور ایران و هندوستان سرنوشتی مشابه داشته و در این رهگذر با استفاده از دستاوردهای هنری و اعتقادی خود پایه گذار نوعی فرهنگ بنام هنر هندو ایرانی هستند که نمونه  های ان را در مکاتب هنری  هندو ایرانی  از نقاشی تا خوشنویسی  و دیگر صنایع دستی  تاریخ این دو منطقه می بینیم .

 با توجه  به این موضوع در این مقاله به بحثی پیرامون مطالعه  هنر ی مشترک بین هند  وایران می پردازیم  که در گذشته بنام هنر لاک کاری – پاپیه ماشه – نقاشی روغنی – نقاشی زیر لاکی مشهور بوده و در دوره صفوی ایران مصادف با عصر گور کانی هند  قرن 10 هجری قمری یا 16 میلادی بین هنرمندان هندو ایرانی مورد بهره برداری قرار می گرفته است انچه در این مقاله مورد توجه قرار می گیرد شناسایی تشابهات و تفاوت  نوع نقش و طرحهای بکار رفته در اینگونه دست ساخته هنری است  که بعضا ً  توسط هنرمندان هندی از گذشته تاکنون به شیوه خاصی مورد استفاده قرار گرفته است   وفرآیند تولید ان  بین هنرمندان هند و ایران کاملا متفاوت  اجرا می گردد در نتیجه پاسخگویی به این  هدف نیاز به شناسایی نمونه هایی از آثار لاکی ایران و هند در  قرن 16 و 17 میلادی  و همچنین معرفی  آثار و اشیای لاکی مناطق  مربوط به تولید اینگونه آثار هنری در هند و ایران می باشد که در این مقاله  بصورت اجمالی  به ان می پردازیم .